‘Wie was mijn papa, hoe was mijn papa?’ Deze vraag kreeg Cunera, de weduwe van Pauljan, vaak van haar kinderen. Pauljan overleed plotseling op 31 maart 2003 op veel te jonge leeftijd. Nu, 19 jaar later wilden zijn 5 kinderen meer over hun vader weten. Samen met zijn vrouw, zus, zwager en studievriend heb ik een zo'n compleet mogelijk beeld gegeven van Pauljan als broer, vader, vriend, zwager en partner. Het is een bijzonder Lofdicht geworden waarin alle facetten van hem als mens aan bod komen. Hoe hij altijd dingen aan het uitvinden was en vond dat je het leven soepel moest aanvliegen. Hij altijd klassieke muziek luisterde tijdens het werk. Veel in zijn hoofd zat en nadacht over de volgende uitvinding. En vooral dat je in het leven iets moet achterlaten. Ik voel mij zeer vereerd dat ik dit samen met zijn naasten voor de kinderen heb mogen maken. Dit is een klein fragment over zijn studententijd.

Mijn vader is op jonge leeftijd overleden. Hierdoor heb ik hem nooit goed gekend. Niet als vader, maar ook niet als mens. Iets wat voor mij altijd een groot gemis blijft, ook nu in mijn volwassen leven. Door alle verhalen te horen en foto's te bekijken heb ik een manier gevonden om hem 30 jaar na zijn overlijden, alsnog (op)nieuw te leren kennen. Alsof hij met alle gedeelde herinneringen weer even bij mij is. Een kort intiem portret waarin zijn karaktereigenschappen, liefde, worstelingen en levensvisie, weer even volop te zien zijn. Een ode aan hem als mijn vader. Een lofdicht aan hem als mens.

Bram was onconventioneel, artistiek, sociaal en stond voor iedereen klaar. Hij runde een gigantische tandartspraktijk, maar eigenlijk lag zijn hart bij acupunctuur, zingen in een koor (het liefst elke avond), toeteren op alle mogelijke manieren en zijn twee dochters. Hij wilde na zijn pensioen nog vele avonturen beleven, maar het mocht helaas niet zo zijn. Op 21 maart 2016 overleed hij plotseling, na te zijn hersteld van slokdarmkanker. Hij wordt nog elke dag gemist. Deze film is met dank aan Maryke zijn vrouw, en Tamar zijn dochter tot stand gekomen.

Mijn vader is op jonge leeftijd overleden. Hierdoor heb ik hem nooit goed gekend. Niet als vader, maar ook niet als mens. Iets wat voor mij altijd een groot gemis blijft, ook nu in mijn volwassen leven. Door alle verhalen te horen en foto's te bekijken heb ik een manier gevonden om hem 30 jaar na zijn overlijden, alsnog (op)nieuw te leren kennen. Alsof hij met alle gedeelde herinneringen weer even bij mij is. Een kort intiem portret waarin zijn karaktereigenschappen, liefde, worstelingen en levensvisie, weer even volop te zien zijn. Een ode aan hem als mijn vader. Een lofdicht aan hem als mens.